Buçet e ulurin furneli
Buçet e ulurin
furneli i thellë
Nga mija zëra
kërcënues, të frikshëm,
Veç tym e mjegull
pa pushim ai vjell,
Kandili vezullon
krejt i përzishëm.
Nga gjumi zgjohem
unë krejt papritur,
Vështrimin n'errësirë
hedh më kot,
Oh, në skëterrë
më kanë vërvitur,
Që kurrë i gjallë
të mos dilkam dot.
Me flakn'e zemrës
dritë e bëj errësirën,
Me flakn'e zemrës
terrin unë e çaj,
Sa zemra zemrës sime
shpesh i thirrën,
Që nga skëterra
shpejt në dritë të dal!
New York, 1993